Na dagen van onzekerheid of we kunnen vertrekken naar Malawi staan we vrijdag 17 maart op de luchthaven in Zaventem. Klaar voor vertrek, maar met een bang hartje deze keer. Het nieuws van de laatste week was heel somber. Cycloon Freddy heeft heel wat schade aangericht en levens gekost. De teller staat op meer dan 300 doden, maar blijkbaar zijn bepaalde dorpen nog totaal afgesloten van de buitenwereld en sommige gewoon verdwenen. Het dodental zal dus zeker nog oplopen.

Na een feilloze vlucht en zeer vlotte aankomst in Blantyre stond Golden ons op de te wachten aan de luchthaven, vergezeld van onze chauffeur Tony. Na een stop voor wat brood vatten we de rit naar Zomba aan. Naast grond en modder op de weg valt het goed mee. Eenmaal in Zomba moeten we echter overstappen in de jeep van Owen, want de weg naar Sitima is er erg aan toe en voor gewone wagens niet berijdbaar. Dus zaterdag 18 maart kunnen we afsluiten in onze vertrouwde omgeving op Sitima en zitten aan tafel met Owen en Bernard, die het beiden goed maken.

Vandaag zondag 19 maart starten we de dag met mooie gezangen in de kerk. Na de middag een lange vergadering met Bonfes waar reeds belangrijke/moeilijke beslissingen besproken worden. En dan gaan we kijken naar het mooie riviertje waarover onze shortcut naar school normaal loopt. Dat riviertje is vandaag een kolkende bruine massa water die tonnen vruchtbare grond wegspoelt, samen met hoogrijpe mais. De mensen zijn dus alles kwijt; huis, grond, oogst…. En gaan een onzekere toekomst tegemoet in dit zeer arme land.

Ons kleuterschooltje is vandaag een “safe haven”. Normaal komen hier iedere dag 150 kindjes naar school voor hun 1ste rekensommetjes en 1ste Engelse woordjes. Vandaag wonen hier 68 gezinnen die alles kwijt zijn. Overdag keren zij terug naar hun ingestorte huizen om te redden wat er te redden valt. Tegen de avond komen ze naar AnaMalawi voor een veilige nacht, zonder risico op verdere instortingen van wat rest van hun huisje. Tot nader order zijn ook alle schoolactiviteiten opgeschort tot na de paasvakantie. Het resterende voedsel in onze opslagruimte zullen we gebruiken voor de ontheemden. Zonder ons schooltje zouden deze mensen gewoon buiten moeten slapen, wat in deze omstandigheden gewoon onmenselijk is. We bekijken komende dagen wat we nog meer kunnen betekenen qua hulp, wetende dat we nooit iedereen zullen kunnen helpen.

Maandag 20 maart

Gisteren werden we na de mis aangesproken door een oude dame met een kniewonde en veel pijn. Ze heeft echter niet het geld om naar onze medische voorpost te gaan, die ( hoe weinig ook ) betalend is. Deze ochtend brengen we haar naar ons kliniekje en voor 7500 Kwacha (5 €) is ze alvast voorlopig geholpen. Een kleine moeite voor ons, maar voor haar een groot verschil.

Om 9 u vertrekken we met de fiets naar ons schooltje. De wolken zijn donker en zwanger van de regen, de wegen liggen nog vol modder maar we wagen het toch met de fiets. Het alternatief is immers een wandeling van 1 uur! We nemen de shortcut naar de geitenboerderij en dat was niet de beste keuze. Wel korter maar met lange stukken kleverige modder. Aangekomen aan de brug kortbij de boerderij zien we opnieuw de grote schade die is aangericht en ook vandaag is de rivier nog een alles verzwelgende bruine massa. Toch riskeren de vrouwen om hun was al opnieuw te doen aan de rivier, gelukkig zonder hun kindjes in de buurt. We vervolgen de weg langs nog meer modderpaden, maar als bij wonder is het kleine houten brugje aan onze school nog intact! We wandelen de helling op en kijken spannend uit naar het weerzien, toch telkens een emotioneel moment. De kindjes komen al zingend uit de omheining (jaja, een mooie omheining die ons schooltje toch wat onttrekt aan het zicht) en verwelkomen ons met een brede glimlach. Het is voor hen ook meteen de laatste schooldag en ze krijgen rijst met een ei (een feestmaal dus). Na het hartelijk begroeten van de teachers en schoolcomité doen we meteen inspectie van de gebouwen en de nieuwbouw. Alles ziet er relatief OK uit, zeker met dagelijks 68 logés. De nieuwbouw is casco klaar laat ons zeggen, nu nog de afwerking. Het geheel ziet er top uit en alle bomen staan in volle glorie en zorgen voor een groene oase vol schaduwplekjes.

Het programma van de dag zit behoorlijk vol met een aantal (lange) meetings. Maar al meteen bij aankomst is er al een wijziging want Chief Hastings wil absoluut dringend een meeting met ons.  Hij wil het leed van zijn dorpelingen bespreken.

Onze volgende meeting was met het nieuw verkozen bestuur van het school comité.

  • Wat doen we met de resterende voeding (70 kg mais en suiker) in onze opslag; kinderen naar school laten komen voor een maaltijd zolang de voorraad strekt of uitdelen aan de ontheemden die hier ’s avond komen slapen. Hun keuze was uitdelen aan de ontheemden.
  • Voorstel om volgende week woensdag nog een schooldag te organiseren zodat we elke kleuter een hulppakket kunnen aanbieden. Eten koken zal niet meer lukken, dus we zullen zorgen voor voldoende eitjes uit Bernards Farm, trossen bananen en een warm glas poedermelk met suiker  voor iedereen.
  • De “Bambino Case” : Met de juiste argumenten is het headteacher Wellington geworden die héél blij is dat hij  mag gaan. Hij is headteacher maar geeft ook in iedere klas een aantal onderwerpen. Hij vertrekt normaal 2 april want de opleiding  tot kleuterleider gaat door in Lilongwe tijdens de paasvakantie.
  • We bespreken de nood aan 2 nieuwe teachers voor het nieuw klasje en de minimum voorwaarden (voldoende Engels spreken en enige opleiding). Er zal een vacature worden uitgeschreven door Bonfes.
  • Budget voor de volgende schoolperiode ( 17 april – 17 juli ) werd besproken maar nog niet goedgekeurd natuurlijk. Verder te bekijken met het bestuur.
  • Punt van hygiëne aangekaart gezien het verhoogde risico op Cholera. In het kliniekje zat één van de Chiefs aan de baxter en zijn hele gezin is getroffen. Verhoogde waakzaamheid is dus absoluut nodig. Na cycloon Freddy loert Cholera om de hoek.
  • Van hun kant kwam nog de vraag om voor de toekomst als salaris een mix te hebben van fertilizer/kwacha . Te bespreken ….
  • Andere vraag was wat we konden doen voor de ontheemden, welke steun we kunnen bieden aan hen die hun huis kwijt zijn en sommige ook hun volledige oogst. Ideaal zou een combinatie van geld en goederen zijn, maar het transport van die goederen is heel moeilijk. Vrachtwagens en zwaar beladen minivans rijden zich meteen vast in de modder. Zelf de jeeps hebben het moeilijk.

Tussendoor hebben we een bord rijst met ei en bonen voorgeschoteld gekregen, toplunch gezien de huidige omstandigheden van grote honger. Iedereen loopt hier te kauwen op onrijpe/rauwe maiskolven !

Kort voor de middag gebeurde een “mirakel”, Golden verscheen met zijn minivan op ons terrein en hij kwam van dezelfde weg als wij hadden afgelegd met de fiets… gewoonweg niet te geloven! Hij had maar 1 keer vastgezeten. Rond 3 uur zaten onze vermoeiende meetings erop en begon het na een korte periode van zon toch terug te regenen. We hebben onze fietsen in Goldens minivan geschoven en vertrokken met enig scepticisme aan onze terugtocht. Hoe ging hij over die smalle wegjes vol modder en overstroomde stroken zich een weg banen ? Alles ging goed, zelfs bergop na het brugje, tot we een tegenligger hadden die zich vastreed in de “ditch”. Golden ging snel “even passeren” en reed zich natuurlijk ook meteen vast. Spektakel gegarandeerd en alleen met de brute kracht van een menigte goedlachse Malawiërs werden beide wagens uit de modder geduwd. Bij de menigte zaten ook de 2 dochters van Mercy (even hands-on en luid sappig lachend ). Ook Bertha was ter plaatse met één van haar dochters, even lief als altijd.  We hervatten de weg en ondanks de erbarmelijke staat van de weg geraken we zonder verdere problemen thuis.

Dinsdag 21 maart

Begin van de lente! De dag begint hier altijd grijs en regenachtig, dan verschijnt de zon voor een paar uurtjes en is het vochtig warm, om de dag dan af te sluiten met weer een paar hevige regenbuien. We hebben afgesproken om 9 uur, terug in het kliniekje, maar deze keer om een hele valies medicatie te overhandigen. Onze huis en bevriende huisdokters leverden een mooi scala aan broodnodige medicatie voor ons lokaal kliniekje. Medicatie in Malawi is onregelmatig beschikbaar en voor vele mensen niet betaalbaar. Deze gift is voor hen dan ook een héél groot geschenk en zeer waardevol voor de patiënten die hier komen aankloppen. Na een moeilijke start draait onze medische post succesvol en zijn er plannen om ook een materniteit op te starten. De 2 huizen waar nu de verpleegsters wonen met hun gezin, zullen worden omgevormd tot materniteit. En er zullen 4 huisjes gebouwd worden voor de verpleegsters. Mooie waardevolle uitbreidingsplannen dus. We zullen meteen weten waar naartoe met babykleedjes?.

Deze ochtend hebben we ook opnieuw samengezeten met Bonfes , nabespreking van gisteren en programma voor de volgende dagen. Het budget werd grondig doorgenomen , totaal zo’n 1.000.000 kwatcha , dit echter zonder mais en groundnuts ! Deze prijs is nog niet beschikbaar voor de aankoop half april. Hij raadde wel aan om de mais voor een gans jaar te kopen in april, dan zal de prijs het laagst zijn. En nu hebben we een gerenoveerde opslagruimte. Het zijn onzekere tijden…Ivm met de communicatie zullen er 2 kleine telefoons aangekocht worden  ( ook ééntje voor de de headteachter zodat we ook direct contact kunnen maken met de school) van elk 25.000kwatcha .

Woensdag 22 maart

Na een relatief zonnige dag heeft het gisterenavond opnieuw heel hard geregend tegen een achtergrond vol donder en bliksem. Pas deze ochtend werd de schade zichtbaar. De rivier achter ons huis, die nog altijd een wilde modderstroom was, is deze nacht opnieuw 5 meter gestegen en sleurde alles mee wat op haar weg kwam. Wegen en bruggen zijn opnieuw overspoeld en vanuit Zomba geraakt niemand naar Blantyre of Lilongwe. Ook elektriciteitspalen zijn weggespoeld, dus we zitten zonder elektriciteit en dat zou dagen kunnen duren. Vooral vervelend voor onze voeding, want die kunnen we niet meer koel bewaren. Gelukkig hebben we back-up op de missiepost. Normaal kregen we 2 uur per dag elektriciteit , ook al niet om over naar huis te schrijven ….

De dag begint vandaag grijs en met motregen. Onze vrees is dat dit de hele dag zal aanhouden maar we vertrekken toch richting Majanga. We hebben afgesproken met Bonfes om een aantal van de getroffen gezinnen te gaan bezoeken en de reële schade op de meten. Om 9 uur beginnen we te ploeteren in de modder en al snel zijn we doorweekt van de regen. Aangekomen bij de brug aan de geitenboerderij is de schade van gisterenavond pas echt zichtbaar. Het water kwam tot boven de brug en alle velden langs de rivier werden opnieuw overspoeld. Vanochtend staat het water al terug lager maar het blijft een gevaarlijke kolkende bruine watermassa. De rest van de weg is naar lokale normen goed bruikbaar. Aangekomen op het schooltje zijn zowel Wellington als Bonfes op post.

Onze bezoeken aan de getroffen gezinnen zijn moeilijk te beschrijven, je moet het gezien hebben om te geloven. De doorgestuurde foto’s geven een 1ste indruk. Muren zijn ingestort en mensen leven onder half ingezakte daken. Sommige huizen zijn alleen nog een bergje afval; de stenen zijn niet meer te herkennen en gewoon “verregend” tot grond, het rieten dak is verteerd door het vocht, enkel de stukken plastiek die dienden als bescherming tegen de regen laten zien dat dit ooit een huis was. Wat nog recht staat is onbewoonbaar, de muren vol barsten …. klaar om in te storten bij een volgende zware storm. De meeste van deze huizen zullen moeten afgebroken worden om dan een nieuw huis te bouwen. Maar bijna niemand heeft daarvoor het geld en hulp van de overheid is er niet snel te verwachten. Die hebben hun handen vol met het herstel van de wegen en het elektriciteitsnetwerk. Hoe we deze mensen op korte termijn kunnen helpen is geen eenvoudig vraagstuk. Ze zijn wel al zeer dankbaar om veilig in de klaslokalen van AnaMalawi te mogen slapen. Gelukkig hebben we gebouwd op een heuvel en blijven we droge voeten hebben, ook bij hevige regenval. Komende dagen gaan we in Zomba kijken wat er verkrijgbaar is in grote aantallen en dan kunnen we verdere hulpacties plannen.

Ondertussen herkennen we gezichten tussen de huizen en kunnen we verbanden leggen : wie is familie  van wie , … zou echt iets voor Hilde zijn ?

Morgen gaan we nog eens langs in het kliniekje, want sommige bijsluiters zijn enkel in het Frans, Nederlands en Duits, dus moeten we gaan vertalen ?. Gelukkig heeft ons Valerie een app doorgestuurd waarmee we snel alle info/medicatie kunnen opzoeken (moeten wel internet hebben natuurlijk… we zien wel).

Nadien gaan we richting Zomba om beschikbaarheid van dekens/ mais en andere hulpgoederen te onderzoeken en eventueel al te bestellen voor volgende week. Transport kunnen we hopelijk regelen met Mr. Golden.

Komende zondag proberen we samen met Owen richting Chisi te varen, want hij moet er een mis doen. De kansen zijn voorlopig echter klein dat dit lukt. Lake Chilwa is  km buiten haar oevers getreden en de haven ligt nu dus ergens aan de weg waar we met de motor overreden. De kerk op het eiland stond onder water, ondanks dat die hogerop de oever staat. De kans dat het schooltje van Evin er nog staat is dan ook eerder klein. Hopelijk heeft zijn logeerplaats hogerop het wel goed doorstaan. Het vissersdorp op de noordelijke oevers van het eiland zou volledig onder water verdwenen zijn. Maar dit is allemaal van “horen zeggen”, dus willen we liever eens met eigen ogen gaan kijken. We houden jullie op de hoogte…. .

In het terugploeteren naar de parrish zijn we langs Hanneck gepasseerd. Hij was heel blij ons te zien en was heel  open in zijn spreken. We kregen een gekookte pompoen aangeboden , mmmjammie (we hadden honger).  Hij voelt zich bedrogen en aan het lijntje gehouden door headteacher Luntha . Blijkbaar een man van veel praatjes , en veel eigendunk en ego maar geen inhoud. Hij was wel heel positief over sister Dorothy, Zij was als een moeder voor hem, vertelde hij. Zij steunde hem en ook de leerlingen kunnen nu maar niet begrijpen dat Hanneck weg is. Spijtig; Hij gaat nu richting Blantyre solliciteren in private scholen maar de “Freddy” heeft voor enige vertraging gezorgd. Ook over Sam was er geen goed nieuws maar daarover later.

Zaterdag 25 maart

Terug op onze vertrouwde plek Sitima. Afgelopen donderdag zijn we na ons bezoek aan het kliniekje richting Zomba gereden op zoek naar hulpgoederen.

We gaan meteen aan de slag en trekken richting Imran ( de indiër op de hoek van de markt) die via Sylvia van de Casa Rossa al op de hoogte is dat we komen voor de aankoop van mogelijks 400 dekens. Hij doet ons meteen een zeer fair voorstel ( want we hebben de prijsinfo van Owen ) en we laden meteen de eerste pakketten  dekens in de jeep. Die kunnen er net in want het zijn grote balen van elk 30 stuks.

Vrijdagochtend gaan we opnieuw  op stap richting Zombamarkt om wat prijzen te vergelijken voor de voedselpakketten. We doen een hele reeks winkels en groothandels aan voor de prijs van zeep, soyastukjes, maisbloem, snoep voor de kindjes, … . Op het eind van onze zoektocht gaan we de prijzen bekijken in de supermarkt Chipiku+. Tot onze totale verrassing blijken de eenheidsprijzen bij Chipiku+ steeds lager te zijn dan elders, zelfs bij de groothandelaars. Voorbeeld; groot stuk zeep was 1350 Kw bij de groothandel en slechts 1075 bij Chipiku. We zijn dan maar meteen bij de Manager van Chipiku binnengestapt en gevraagd of wij een grote bestelling konden plaatsen. Mr. Kennedy (zo is zijn naam ) vond dat helemaal geen probleem en we spraken af om zaterdagochtend opnieuw langs te komen voor de praktische regelingen. Ook een deel van het benodigde materiaal (boeken, wasproduct, borstels, … ) voor volgend semester zullen we reeds aanschaffen bij Chipiku+. Het budget is immers opgemaakt op basis van prijzen op de lokale markt en dat scheelt behoorlijk (ook in transportkost). We sluiten onze dag af met een koffie in de African Heritage, nog altijd even aftands , maar toch gezellig en rustig. Dan opnieuw te voet de berg op naar de Casa Rossa, pittig maar heel leuk om te wandelen.

Zaterdagochtend trekken we dan richting Chipiku+ voor het plaatsen van de grote bestellingen voor AnaMalawi  die we maandagochtend zullen gaan oppikken. Mr. Kennedy is zoals afgesproken op post. Nadien rijden we bij onze Indische vriend om de volgende 100 dekens te gaan ophalen. We moeten betalen in de winkel, maar de dekens liggen in zijn huis, waar we samen met een van zijn medewerkers meteen naartoe rijden om de 4 grote balen in te laden in de jeep van Casa Rossa. Er is net genoeg plaats. Dan rijden we meteen door naar Majanga om af te laden en de dekens te stockeren in de teachers office. Een belangrijke 1ste stap van de noodhulp die we dinsdag gaan uitdelen.

Zondag 26 maart

Zondag is een rustdag die we meestal beginnen met onze aanwezigheid in de kerk. Deze zondag gaan echter zowel Owen als Bernard elders mis doen. Owen nodigt ons uit om mee te gaan met de jeep voor een verrassingsbezoek in de kerk van het dorp Mwambo. Op die manier kan hij controleren hoe het er daar aan toe gaat op de andere zondagen, wanneer hij er niet is. Waren wij dat ook niet van plan in onze school ?…. De kerk ligt net naast de primary school en daar blijken momenteel niet minder dan 400 vluchtelingen uit de omliggende dorpen te wonen. Het zijn vooral vrouwen en moeders met hun kinderen. Er loopt een jongetje met een plaaster aan zijn been. Tijdens de cycloon is het huis ingestort en lag hij onder het puin met een gebroken been. Gelukkig is er op 7 km vandaar een ziekenhulppost waar hij kon geholpen worden. Tijdens het bezoek van de President afgelopen week werden 5 zakken maisbloem achtergelaten, ja 5 ! En dat voor 400 mensen, gewoon belachelijk. Maar zo lijkt het er hier aan toe te gaan. Overheid en ngo’s delen op willekeurige manier aalmoezen uit, maar gestructureerde hulp is hier helaas nog niet te zien. Wetende dat deze mensen honger hebben en ooit terug hun huis moeten opbouwen….. schrijnende toestand.

De mis moet normaal beginnen om 9 uur sharp, maar het is al snel 10 uur voor de gelovigen afzakken naar de kerk. We komen ook de “Chief van de Chiefs” tegen die vorig jaar aanwezig was op de opening van ons schooltje( de man was toen in zwart met klein brilletje en kwam toen als eerste aan op de moto). Hij blijkt ook chief van dit dorp te zijn en secretaris van de kerk, een belangrijk man dus. Hij beweert meer dan 600 chiefs te vertegenwoordigen. De gezangen worden prachtig opgeluisterd door een koor, maar deze keer zonder trommels of dans, want het is vasten. Op het einde van de mis roept Owen Kathleen naar voor om aan de mensen uit te leggen wie we zijn en wat we komen doen. We verontschuldigen ons dat we niet alle mensen kunnen helpen en ons moeten beperken tot het dorp Majanga. Een boodschap met een krop in de keel, want je zou een mirakel willen verwezenlijken en al die hulpbehoevenden meteen helpen. Na de mis worden we uitgenodigd voor de gebruikelijke maaltijd van nsima, ei en spinazie in het huis van de directeur van de school, die ook dirigent van het koor blijkt te zijn (ja er zijn veel functies). Ook daar zien we de gevolgen van het natuurgeweld, de muren van het huis zitten vol kleine en grote barsten. We keren terug naar Sitima via de enig mogelijke weg en dat is een behoorlijke omweg. Normaal zou het slechts 7 km zijn, maar door de toestand van een aantal bruggen moeten we een grote lus maken en komen we aan 17 km kleine zandwegen. Volledig dooreen geschud , zowel fysiek als mentaal, maar we zijn weer “thuis”.

Nu even rust want de komende 3 dagen gaan druk worden. In de tuin van de missie spelen de jonge aapjes hun onbezonnen spel en in de achtergrond horen we de jeugd supporteren voor hun favoriete voetbalclub…..

Maandag 27 maart

Maandagochtend 8 uur staan we klaar om met Golden naar Zomba te rijden en alle boodschappen te doen. Helaas géén Golden te zien en zo veel te doen… grr. Om half 9 telefoon van Golden dat die nog in Zomba zat om iets te kopen. Achteraf horen we dat op zaterdag het toilet in Samalaschool volledig is weggezakt in de put. Golden heeft de hele zondag gewerkt om het half weggezakte toiletgebouw af te breken en een voorlopig toilet te bouwen met golfplaten. Bij het graven van de put stonden ze meteen tot hun midden in het water. Mogen wij blij zijn dat we op een stevige rotsachtige heuvel zitten met ons schooltje.

Ondertussen is er een nieuwe huisgenoot aangekomen in het huis : Freddy. We horen een bang miaauw, een klein poesje verschuilt  zich onder de  kast. Terwijl we wachten, winnen we het vertrouwen en komt ze er al vanonder gekropen en stapt moedig op ons af. Het blijkt een Frida te zijn ipv een Freddy…. Tegen half10 verschijnt Tony en kunnen we vertrekken naar Zomba na ook Bonfes te hebben opgehaald aan Govalamarket. De weg begint er relatief droog bij te liggen en op sommige plaatsen zelfs alweer zand te worden. Voor onze neus zien we een motorrijder met passagier onderuit gaan door te slippen in het zand. We trekken naar de markt in Zomba, na nog een tussenstop om de 2 banken achteraan uit te vijzen zodat er plaats is voor alle inkopen. Aan de markt kopen we 13 zakken maisbloem die we mooi spreiden op de vloer van zijn busje om het gewicht wat te verdelen. Nadien gaan we even kijken bij DAP om 150 t-shirts te kopen voor de kindjes, maar in die winkel is het zeer chaotisch met lange wachtrijen en besluiten we te gaan voor een andere oplossing. We rijden opnieuw bij onze goeie vriend Imran om te vragen naar kinderdekentjes. Die hebben ze echter niet en beslissen om 75 extra dekens te kopen die in 2 geknipt perfect passen als dekentje voor onze kleuters. De dekens zijn echter niet binnen en moeten van Blantyre komen, dus pas dinsdag op te halen. We bestellen ze toch en rijden dan naar Chipiku+ voor het ophalen van onze grote bestelling ( een vracht soyastukjes, 20 dozen verschillende zeep en koeken voor de kleuters). Met 3 grote karren vol rijden we buiten en hopen dat alles nog in het busje kan. Na deze geslaagde missie is het net middag en kunnen we niet anders dan onze Tony en Bonfes iets te eten aanbieden. Ze kiezen voor Kip’s, een soort lokale McDonalds en bestellen dan maar een stuk kip met frieten, over de kwaliteit hiervan gaan we niet uitweiden ?.  Ondertussen krijgen we weer Golden aan de lijn, en natuurlijk vraagt ook hij een take-away en frisdrank. Van Zomba dan maar weer op weg naar Majanga. Het voelt als een sessie op een trilplaat ofzo. Het busje gaat alle kanten op, maar brengt ons opnieuw over het houten brugje naar de school. Daar stapelen we alles in de headteachers office, het begint te lijken op een kleine supermarkt.Wij keren terug naar Sitima en zijn behoorlijk moe van de drukke dag, maar moeten nog alles klaarmaken van kledij en andere giften. We vullen de valiezen en tot onze verwondering hebben we meer dan 120 stuks kleding, dus iedereen kan iets kiezen. Ook Haneck komt nog langs om de zaak Sam te bespreken maar daarover later meer. Ondertussen is het ook weer hard beginnen regenen en tijdens de nacht lijkt het nog erger te worden… wat we de volgende ochtend ook mogen ondervinden op de weg.

Dinsdag 28 maart

D-Day want vandaag komen 100 mensen om hun hulppakket. We rijden opnieuw naar Zomba, maar de wegen liggen er opnieuw heel slecht bij door de regenval van afgelopen nacht… we rijden ons net niet vast. Onze 1ste stop is opnieuw Imran voor het ophalen van de 75 extra dekens. Imran blijkt een goede vriend van Owen te zijn. Nadien nog op de lokale markt extra eieren gaan kopen om komende donderdag aan de kindjes te geven. Riskant om hiermee zonder gebroken eieren in Majanga te geraken , maar we nemen het risico. De laatste post is opnieuw Chipiku+ waar we nog melkpoeder zijn gaan kopen, zodat de kinderen donderdag toch iets van voeding krijgen. Dan opnieuw naar Majanga waar het schoolcomité al volop bezig is met het afwegen van de 100 zakken maisbloem. We houden een korte vergadering om de grote bedeling, die om 14.OO u. voorzien is, praktisch voor te bereiden. Het is nog maar 12 uur dus beslissen we om ook al te beginnen met het knippen van de grote dekens tot 2 kinderdekens. Op minder dan een uur zijn alle dekens geknipt, mooi opgevouwen en opgestapeld in de office. Dan is het nog een uurtje wachten op de eerste mensen. Druppelsgewijs komen ze op het terrein, jonge moeders met kindje op de rug, oudere mannen, en ook heel oude, kromme vrouwtjes. Maar om 10 voor 2 zijn er helemaal nog geen 100 op het terrein. We beginnen al na te denken wat we gaan doen met de overschot. Maar om 14.15 u. starten we toch met het programma; 1st gebed, dan speech van de chairwomen, speech van chief Hastings, speech van de chief van de chiefs, om te eindigen met speech van “Katarina”. Dan kunnen we eindelijk beginnen met de bedeling. We hebben 7 standjes gemaakt; dekens, grote zeep, groene zeep, soya, maïsbloem, kledij en geld. Bonfes gebruikt de opgestelde lijst en roept iedereen één voor één  af om langs de standjes te lopen en alles in ontvangst te nemen. Dit verloopt heel vlot en op het einde van de rit blijken toch alle 100 personen hun hulp te komen afhalen. Van overschot is, gelukkig, geen sprake. Na nog een groepsfoto en veel blije gezinnen trekken ze met hun grote pakket op het hoofd naar huis. De 5 aanwezige chiefs nemen afscheid en de rust keert terug. Ondertussen doen de ‘bob de bouwers’ van Golden goed  verder met hun werk, want de baas staat te kijken. Tegen 4 vuur kuisen we vermoeid ons schup af, want morgen om 9 uur hebben we opnieuw meeting met het schoolcomité. Zij zullen nog een nachtje op hun pakket moeten wachten.

Woensdag 29 maart

We hebben al de lokale ziekte …. Malawian time. Schoolcomité was stipt om 9 u. aanwezig, maar wij waren te laat … hebben dan maar gezegd dat we vast zaten in de modder met onze fiets ?. Iedereen klaar voor een korte meeting, maar hoofdzaak vandaag was het uitdelen van hún pakketten; deken, soya, zeep, touw, paraplu en 15.000 kw. Op het filmpje hebben jullie kunnen zien hoe blij ze waren. Nadien hebben we hetzelfde gegeven aan de 3 guards, die ook heel dankbaar waren voor dit geschenk. Tijdens de meeting nog eens nadruk gelegd op hun “duties” en het proper houden van ons schoolcomplex. Samen met Nelie , en voor de vorm ook Margret, controle van de boekhouding gedaan, zodat ze weten dat we hen in de gaten houden.  De verhalen van de andere vzw’s en van Golden maken duidelijk dat dit nodig is. Bij ons loopt voorlopig alles correct en dit komt door het goede werk van Bonfes en de sociale controle binnen het schoolcomité,

Tegen de middag zijn we klaar en gaan we op officieel huisbezoek bij Chief Hasting. Zijn huis is nog niet ingevallen, maar er loopt een beekje dwars door zijn huis….  we kunnen moeilijk anders dan hem min of meer hetzelfde te geven als de 4 chiefs die gisteren op de lijst stonden van de getroffen huizen.

Na de middag hebben we dan samengezeten met Owen omtrent ons idee om een volgende hulpactie te organiseren voor het grote vluchtelingenkamp in Mwambo. We plannen 1 ton mais te kopen, die laten malen hier in de maizemill, en vrijdag of zaterdag vervoeren naar die school, waar meer dan 400 gezinnen wonen. We wachten op info waar we zoveel mais kunnen vinden om dan de logistieke organisatie te doen. Een nieuwe uitdaging!

Donderdag 30 maart

6am en klaar wakker, paraat voor de activiteiten van dag. Om 8 uur komt Samuel aangereden met de fiets om de 150 eieren op te laden die we gekocht hebben bij Bernard. We fietsen samen naar Majanga waar de kindjes en hun moeders ons opwachten in volle verwachting. Andrew begint liedjes te zingen en spelletjes te spelen terwijl het schoolcomité in de keuken de eieren kookt en de 30 liter melk klaar maakt. De moeders zitten allemaal aan de kant te kijken en genieten duidelijk van het kindergeluk. De geplaatste omheining doet duidelijk zijn werk. Ondanks dat er geen poort is, komen de vele nieuwsgierige kijkers niet op het terrein. We hebben dus geen touwen meer nodig om de menigte op afstand te houden ?. Ook wij verzorgen een klein optreden…En dan is het tijd voor de beker warme, gesuikerde melk. Je ziet de vele snoetjes met witte melksnorretjes, zalig om zien. En dan is het tijd voor het hulppakket : een deken, 2xzeep, koekjes,voedsel een ei en een snoepje. De meerderheid van de kindjes had nog zijn zakje mee van vorig jaar, leuk om te zien dat ze dit goed gebruiken. Anderen hadden een rugzakje mee of zelfs een sacoche. De moeders waren heel blij, vooral het deken is van grote waarde komende tijd. Alles werd onder groot applaus in ontvangst genomen. Om 11 uur nemen we afscheid van iedereen (toch emotioneel om hen weer zo snel te verlaten). We wensen Wellington nog het beste in Lilongwe en Bambino. We geven 50.000 Kw voor zijn transport en eten onderweg. Eenmaal op Bambino krijgt hij kost en inwoon + geld voor de terugkeer naar Zomba. Bedoeling was om vandaag ook de kandidaat teachers te interviewen, maar gezien de toestand van Bonfes (zo slap als een vod, weeral maagpijn) verplaatsen we dit naar volgende week. Het blijken allemaal meisjes te zijn die les gevolgd hebben op Luntha. We kunnen dus wat achtergrondinfo halen bij de Sisters. Net als we klaar staan om te vertrekken met de fiets begint het opnieuw hard te regenen, maar op Sitima zit Kalambula op ons te wachten dus vertrekken we maar.

Na een vlugge snack vertrekken we met de jeep richting Jali op zoek naar 1 ton maïs. Aan de airwings linksaf blijkt Jali te liggen. Het is telkens een marteling in de auto om door de aardewegen ( nu modderwegen) tot aan de asfalt te geraken. Jali blijkt een heel eind rijden op  een gelukkig goed geasfalteerde weg. In Jali moeten we ergens in een hut een man zien te vinden die ons blijkbaar kan helpen. We zien nergens maïs liggen maar Kalambula lijkt toch te onderhandelen en we sluiten af op 25.000Kw/zak  (een zeer goede prijs want we hadden al 45.000 Kw horen vallen). De maïs blijkt echter in een ander dorp te liggen, dus vertrekken we met 4 man in onze koffer nog een half uurtje verder. We komen aan een grote markt waar de vrouwen hun vers geoogste maïs komen verkopen. Eerst moeten we nieuwe zakken kopen, want de vrouwen hebben hun zakken terug nodig voor de komende oogst. Dan begint een heel spel van welke vrouwen aan ons mogen verkopen, want er zijn veel gegadigden. Dat is een werkje van de tussenman waar we ons niet in moeien. De uitverkorenen beginnen dan hun oogst te wegen op een gehuurde weegschaal en dan uit te gieten op een grote plastiek, wat ook toelaat om de kwaliteit te controleren. De meegekomen mannen laden de maïs dan in onze nieuwe zakken. Al deze vrouwen zijn heel blij dat wij zoveel ineens kopen en vragen wanneer we terugkomen ?. Op het einde van dit toneel moeten we ons haasten want de lucht is weer heel donker geworden en uiteindelijk moeten we nog plastiek kopen om alles droog te houden. Alles is ingeladen en we kunnen vertrekken…. Maar eerst moeten al die vrouwen nog betaald worden. Gelukkig heeft de tussenhandelaar man blijkbaar alle verschillende gewichten die de vrouwen hebben uitgegoten opgeschreven op een papiertje.De tussenpersonen strijken blijkbaar 20% commissie op. Uiteindelijk vertrekken we terug richting Jali ( want in de andere richting is de grote brug onbruikbaar en kan geen enkele auto of fiets passeren) met alle maïs en de mannen achterop…. in de gietende regen. Onderweg moeten we oppassen voor een héél groot gat waarlangs we maar net kunnen passeren… levensgevaarlijk in het donker! We komen ook een groot tentenkamp tegen waar heel wat daklozen een onderkomen vinden. Dit is opnieuw langs een grote weg. Deze tenten zullen dus ook   nooit in de dorpen bij ons geraken. Eenmaal aan Airwings start de zandweg waar door de hevige regenval opnieuw veel modder ligt, maar we geraken er goed door met de jeep. We zijn om 13 uur vertrokken op Sitima en het is 17 uur wanneer we terug veilig aankomen op Sitima… waar de tuin helemaal onder water staat. We laten de maïs in de jeep liggen en hopen morgenvroeg te kunnen malen om dan meteen door te voeren naar het dorp Mwambo en de primaryschool Kachunga. Na de aanblik die we afgelopen zondag ervaarden zijn we blij om ook voor deze mensen een voedselpakket te kunnen regelen. Het is een hele onderneming maar tegelijkertijd ook een avontuur om dit allemaal zelf te kunnen regelen. Dan zijn we ook zeker dat alles correct verloopt en de hulp toekomt aan de echte slachtoffers.

Vrijdag 31 maart

Ondank een nacht met heel veel hondengeblaf op ons domein zijn we om half7 al terug klaarwakker. Lap… weer geen elektriciteit en dus kunnen we ook geen maïs malen op de molen van Sitima. We wachten op Veronica voor de was en de plas, maar ook die verschijnt niet ten tonele. Het lijkt een rustdag te gaan worden. Ik ga eens kijken naar de maïs in de jeep, maar die is verdwenen. Kalambula heeft de zakken al afgezet in de molen met de opdracht er meteen aan te beginnen van zodra de elektriciteit terug is. De jeep is in de weer om zand van aan de rivier naar de feestzaal te brengen die nu is omgetoverd tot stenenfabriek. Met zand, cement en een metalen vorm laat Owen zijn eigen assestenen maken voor de bouw van de materniteit. Volgens Golden zijn ze van geen goede kwaliteit, hij zou ze liever zelf leveren waarschijnlijk ?. Rond 10 uur horen we plots de molen beginnen draaien, joepie… terug elektriciteit. Ik ga rond 11 u. naar de molen en ze zijn volop aan onze zakken bezig. Maar ook de vrouwen hebben de molen horen draaien en komen met hun halve zakken of zelfs gewoon een kleine emmer maïs om te wassen en te malen. Ze zien de vele zakken staan en zullen dus een hele tijd moeten wachten. Ik help een handje mee en zo zien we zak na zak verdwijnen in de molen, maar het is een traag proces. Af en toe ben ik weg en dan neemt de “molenaar” de kleine porties van de vrouwen ertussen. Telkens ik terug kom doet die verder met onze zakken. We willen zo snel mogelijk met de jeep naar het kamp, want ze voorspellen opnieuw regen en de wegen liggen er zo slecht bij door de vele regen van gisteren. Ik blijf dan maar bij onze maïs tot die klaar is. We zijn dan 12 u. en de jeep ligt vol met zand… dus die moet eerst nog proper gemaakt worden om de 20 grote zakken bloem deftig in te laden én te beschermen tegen de regen. Eindelijk kunnen we vertrekken, wel met een bang hartje want de modder is weer overal van de partij. We moeten eigenlijk richting Majanga, maar moeten een hele omweg maken via Airwings richting Jali en voorbij de 2 gevangenissen. Zelfs om aan Airwings te geraken moeten we nog steeds een bypass doen net voor de tarmak. Daar is de hoofdweg immers nog steeds onberijdbaar. De bypass ligt er ondertussen echter ook heel slecht bij en we glijden van hier naar daar met onze zakken bloem in de laadbak. Oef, we geraken op de asfaltweg waar we na een paar kilometer terug afslaan het veld in. Deze weg is volledig onderbroken geweest maar zou in orde moeten zijn, want het is de (zand)weg waar de MP Abigail woont. Echter een eindje voorbij haar huis zien we een heel slecht stuk met veel modder, maar we gaan ervoor. We hebben immers Kalambula bij ons en die kent hier veel volk voor het geval we vast komen te zitten. We glijden door de modderpartij, maar door het gewicht van de zakken houden toch voldoende grip om er feilloos door te komen. Nadien is het een relatief droge weg en geraken we na meer dan een uur rijden aan de primary school Likangala, genaamd naar de rivier die ook achter onze parish loopt. Alle mensen kijken vol verwachting en we worden ontvangen door de directeur van de school Mr. Zyx, die we vorige week ook in de kerk zagen als koorleider en begeesterd zanger. Hij stelt ons voor aan iemand van het opvangcomité aan wie we officieel de 20 zakken maïsbloem overhandigen. Met deze gift kunnen ze 1 week eten geven aan de meer dan 1200 daklozen in dit kamp. De blijdschap is dan ook groot, want dit kamp is echt moeilijk te bereiken en krijgt dus niet veel hulp. De donkere wolken stapelen zich al terug op, dus keren we snel terug richting Sitima. Deze keer langs terug een andere weg, die er eigenlijk beter bijligt dan op de heenrit. De zandweg van aan Airwings naar Sitima ligt er wel heel modderig bij, het heeft hier dus blijkbaar deze namiddag al een serieuze dondervlaag gedaan. Tegen half5 geraken we weer veilig op de parish, waar in de kerk de kruisweg aan de gang is en op het voetbalterrein weeral een match is. Tijd om een boeiende dag af te sluiten met onze green op de veranda onder het geknetter van regen.  Wat zou ik nu graag een massage hebben na uren op en neer stuiteren in de jeep…. ?

Zaterdag 1 april

Het plan is om vandaag naar Zomba te gaan om onze inkopen te doen voor de komende dagen en eveneens reeds een deel van de budgetlijst van het schoolcomité aan te kopen. Op deze manier kunnen we ook een aantal prijzen checken en misschien wat besparen, want hun prijzen zijn gebaseerd op de lokale Govala Market. Het heeft de hele nacht geregend, dus de wegen zullen er weer slechter bijliggen. Daarom besluiten we om Golden te bellen en niet de jeep van Owen te gebruiken. We willen immers niet komen vast te zitten. Gelukkig is Golden vrij en tegen 11 uur zijn we op weg met Tony Macaroni, Golden en Bonfes richting Zomba. Steeds op dezelfde plek is het heel slecht en geraken we maar met grote moeite schuivend over de weg. In Zomba moeten we eerst op zoek naar een blauwe werkoveral met fluobanden voor Francesco. In een “discount” vlak bij de markt vinden we die voor 20.000 Kw.. Op de ondertussen vertrouwde markt kopen we bananen, tomaten, avocado’s en macademia noten (een van de duurste noten in de wereld en ze komen van Mulanje). Dan is het richting Chipiku+ voor de grote inkopen waaronder 80 zakjes bruine suiker voor onze kindjes. We kopen ook reeds boeken, zeep, schuursponjes, enz… . Nadien nog even langs de “office supply” voor krijt, kasboeken en stylo’s. Allerlaatste opdracht is koelmiddel voor de wagens van Owen te vinden. We doen 5 pompstations en 2 winkel aan, maar overal is het product uitverkocht. Uiteindelijk vinden we in een laatste poging een soort koelmiddel, maar dat ziet er helemaal anders uit dan de meegegeven bus. We nemen de bus toch mee en hopen dat Kalambula, de technieker van dienst, hiermee zijn plan kan trekken. Voor lunch deze keer geen Kip’s maar een guesthouse genaamd T&D, waar ze goede pizza zouden hebben volgens Golden. Het complex ligt in de rijke mooie wijk van Zomba en in de buurt van de universiteit. Aangekomen in de guesthouse blijkt er géén elektriciteit te zijn, dus de keuze is beperkt. Het is al vrij laat en we moeten alles nog naar Majanga brengen, dus we vragen wat het snelste is. Dat blijkt goatstew te zijn met rijst of nsima en groenten. De smaak is heel lekker, maar zoals gewoonlijk is het meer been dan vlees. Tijd om richting Majanga te vertrekken, maar eerst krijgen we nog een rondleiding op de universiteitskampus van Golden, want zijn vrouw werkt daar op de administratie en hij is getrouwd in de “Great Hall” van de universiteit. Voor de terugweg naar Majanga nemen we een andere weg, richting Jali en voorbij de brug direct links richting de jeugdgevangenis. We leveren alles af in de teachers office en gaan nog eens rond met Golden voor een laatste inspectie. Andrew als vice-headteacher heeft nu de sleutels tijdens de vakantie, want Wellington is richting Lilongwe voor Bambino. Maar plots staat hij daar toch, hij vertrekt pas zondagochtend om 6 uur met de bus. We nemen afscheid van iedereen en rijden naar Sitima. Daar nog een laatste nabespreking met Golden en dat zit de dag erop, het is ook bijna donker en tijd voor onze green( nu Castel-bier). Bij het avondmaal zaten we afgelopen weken enkel met Owen en Bernard aan tafel… best gezellig. Vanavond zijn er 3 theologiestudenten; Denis uit Kenya, Emmanuel uit Uganda en Amos uit Malawi. Ze studeren hun 2de jaar theologie in Balaka en zijn nu hier op Paasvakantie. Best aardige kerels die goed Engels spreken.

Zondag 2 april

Het is palmzondag en uit respect voor onze gastheren Owen en Bernard gaan we hier elke zondag naar de mis. Deze keer rijden we met Bernard naar een kerkje richting Chisi. De weg is er volledig onderbroken geweest door de overstromingen, maar de inwoners hebben zelf de handen uit de mouwen gestoken en we kunnen met het kleine autootje van Marian tot vlak aan de kerk rijden. Het is 9 uur en er zit al heel wat volk om de palmen (palmbladeren) klaar te maken. Na een kwartiertje lijken ze allemaal terug naar huis te gaan met hun palmen … vreemd. Maar dan krijgen we ook een palm en gaan we mee met de massa naar een huis een eind verder op. Voor de deur staat een altaartje opgesteld en er komt een processie aan met een kruis vol palmen, dansers, de misdienaars en tenslotte Bernard in wit en rood gewaad. Aan het huis heeft een korte dienst plaats met het bewieroken van de palmen, natte wijding met takkenborstel en gebeden uit de bijbel. Het koor zingt uit volle borst , de jonge meisjes dansen geestdriftig. Nadien gaan we allemaal met wuivende palmen in processie achter het kruis terug naar de kerk. Vooraan zingen de dames en meisjes uit volle borst, en achteraan trachten de mannen nog luider te zingen. Het lijkt wel een zangcompetitie te worden. Eenmaal in de kerk gaat de mis verder, maar het evangelie duurt héél lang en plots blijkt er ook nog een doop op het programma te staan (die Bernard blijkbaar vergeten was). Nadien is er de traditionele manier van offerande waarbij vooraan aan het altaar verschillende houten boxen staan met daarop de naam van de verschillende parochies die hier mis komen vieren. Iedereen legt geld in de box van zijn keuze en op het einde van de mis zijn er de algemene mededelingen waarbij ook de bedragen worden meegedeeld die werden geschonken per box. Nadien is er nog een tweede offerande waarbij vooral voedsel, tot levende kippen toe, aan het altaar worden gelegd. Deze giften gaan mee naar Sitima en maken deel uit van de dagelijkse voedselvoorzieningen. Op het einde van de mis, we zijn al 3 uur later!, worden wij naar voor geroepen. De mensen willen immers graag horen wie die vreemde azungu’s (witte) zijn. We vertellen dan over AnaMalawi en wat we daar allemaal doen. De mensen zijn altijd heel blij dat we naar hún kerk komen en na de mis krijgen we altijd middagmaal voorgeschoteld. We proeven uit beleefdheid een beetje nsima, rijst, kip en groenten. Het is al een eind in de namiddag wanneer we terugkeren naar Sitima en een rustige zondagnamiddag kunnen doorbrengen met wat lezen, yoga en verder schrijven aan ons reisverslag. Rond zes uur gaan we dan richting veranda om onze sociale contacten te onderhouden en vooral ook om te spelen met het jonge poesje.

Maandag 3 april

Om negen uur verwachten we 5 kandidaten voor de nieuwe teachers posten. Uiteindelijk blijken er het 8 te worden, 2 jongens en 6 meisjes, waarvan 4 alleenstaande moeders zijn ( geen bewust alleenstaande moeders ….uiteraard). Ze zijn bijna allemaal 24 jaar en zijn allemaal op Luntha naar school geweest, de meeste tot level 4(form 4).  De kandidaten zijn danig onder de indruk van dit gesprek.  Bonfes vertelt ons later dat dit voor de meesten de eerste keer was dat ze een gesprek voerden met blanken. De keuze is heel moeilijk, maar we komen samen met Bonfes tot een voorlopige selectie. Na deze moeilijke oefening eten we samen met Bonfes een “Europese” maaltijd; tomaten, komkommer, kaas, brood en hij lijkt het zeer te appreciëren, hij hoeft geen nsima. Zijn gevoelige maag kan het niet meer aan. Nadien start ons namiddagprogramma met de geplande bezoeken aan carpenter Mathias waar we Francesco zijn werkkledij en schoolgeld gaan afgeven evenals het schoolgeld voor Vanessa. Nadien rijden we naar Bonfes zijn moeder die we nog een hulppakket afgeven, want zij stond niet op de lijst. Men ging er vanuit dat wij die wel gingen voorzien via Bonfes (maar zonder ons iets te vragen/zeggen….). We gaan ook langs bij Donata, maar die is niet thuis. Laatste post is de zusters waar enkel Sister Katherine aanwezig is maar die hebben we juist nodig. We overlopen met haar alle kandidaten om haar advies te horen, want ze heeft ze allemaal in haar klas gehad. Traditioneel krijgen we lekkere beignets aangeboden en een cola of fanta. De huisbezoeken zijn heel interessant om de leefomstandigheden van de mensen te leren appreciëren en het creëert ook vertrouwen voor de komende jaren. Iets om mee te nemen voor het programma van oktober, voldoende tijd uittrekken voor deze persoonlijke bezoeken. Ander punt voor oktober : eventueel  nog extra hulp bieden aan de mensen die dan nog steeds geen deftig dak boven het hoofd hebben. Met de giften van onze vrienden en partners is er voldoende geld om nog een extra hulpactie te doen. Afhankelijk van de toestand op dat moment kan dat terug onder de vorm van een hulppakket (want de oogst zou al kunnen “verteerd” zijn) of onder de vorm een letterlijk dak ( iron sheets of goede plastiek) boven hun hoofd, want het regenseizoen is dan naderend.

En dan is het tijd voor het laatste avondmaal.